Η αλεπού καυχιόταν μια μέρα για την εξυπνάδα της.
«Ξέρω, της έλεγε, ένα σωρό πονηριές. Κι έχω το λιγότερο εκατό τρόπους να ξεφεύγω από τους εχθρούς μου, τους σκύλους. »
« Αυτό είναι σπουδαίο,
είπε η γάτα. Εγώ έχω μόνο ένα τρόπο. Είναι, βέβαια, πάντα πολύ
αποτελεσματικός, θα ήθελα όμως
πολύ να μου μάθαινες κανέναν από τους δικούς σου.»
« Καλά, όταν καμιά μέρα δε θα έχω άλλη
δουλειά, θά σου μάθω κανέναν», είπε συγκαταβατικά ή αλεπού.
Εκείνη τη στιγμή ίσα-ίσα ακούστηκαν
σκυλιά να έρχονται γαυγίζοντας.
Γρήγορη σαν αστραπή η γάτα σκαρφάλωσε
σ' ένα δέντρο και κρύφτηκε μέσα στο φύλλωμα του.
«Αυτή είναι η πονηριά που σου έλεγα,
φώναξε η γάτα στην αλεπού, κι αυτή είναι η μόνη που ξέρω. Εσύ, ποια απ’ όλες σου τις πονηριές θα μεταχειριστείς».
Ώσπου να σκεφτεί όμως
η αλεπού και να αποφασίσει ποια από τις εκατό πονηριές της θα έβαζε σε πράξη, τα σκυλιά την έφτασαν και την έκαναν
κομμάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου