Ο ΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Η αλεπού περνούσε μια μέρα από ένα υποστατικό και άκουσε τον πετεινό να λαλεί. Κοίταζε να τον βρει κι είδε πώς το πουλί ήταν σκαρφαλωμένο ψηλά σ' ένα δέντρο οπού δεν μπορούσε να το φτάσει.

« Μπα, ξάδερφε, φώναξε ή αλεπού στον πετεινό, πόσο  χαίρομαι πού σε βλέπω. Δεν κατεβαίνεις απ' το δέντρο να χαι­ρετήσουμε σαν καλοί συγγενείς που είμαστε ;»

-          Πολύ το  ήθελα, αποκρίθηκε ό πετεινός, μα καθώς ξέ­ρεις υπάρχουν μερικά ζώα πού άλλο δε θέλουν παρά να μ’ αρπάξουν και να με φάνε.»

-         Μπα, ξαδερφάκι μου, φώναξε ή αλεπού, μη μου πεις πώς δεν έμαθες τα νέα ! Όλα τα ζώα συμφώνησαν να ζή­σουν απ' εδώ κι εμπρός ειρηνικά μεταξύ τους!

Καθώς μιλούσε η αλεπού, ο πετεινός τέντωσε το λαιμό του σα να έβλεπε κάτι να έρχεται από μακριά.

-          Ξάδερφε, τι είναι αυτό πού κοιτάζεις από κει επάνω;» ρώτησε η αλεπού.

-         Α, δεν είναι τίποτα. Βλέπω ένα κοπάδι σκυλιά να έρχονται τρέχοντας κατά δω», είπε ο πετεινός.

-         Τότε πρέπει να πηγαίνω, είπε ή αλεπού.

- Μα γιατί βιάζεσαι; ρώτησε ό πετεινός. Κι εγώ ετοιμαζόμουν να κατεβώ να κουβεντιάσουμε λιγάκι. Λεν πιστεύω να φοβάσαι τα σκυλιά, τώρα πια που τα ζώα έκλεισαν ει­ρήνη μεταξύ τους.

- Ναι, μα τα σκυλιά μπορεί να μην το έμαθαν ακό­μα , είπε ή αλεπού και το έβαλε στα πόδια.