ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΦΡΟΥΤΩΝ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΙ Η ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΑ

Ήταν κάποτε μια μικρή πασχαλίτσα. Αυτή η πασχαλίτσα δεν είχε αδέρφια αλλά μόνο γονείς. Ήταν πολύ στεναχωρημένη, γιατί δεν είχε κανέναν φίλο να παίξει.

Έτσι βγήκε από τη φωλιά της και πήγε έξω στην εξοχή. Περπατούσε μήπως βρει έναν φίλο. Έψαχνε, έψαχνε μα τίποτα. Κανένας δεν την ήθελε για φίλο του. ρωτούσε πεταλούδες,

μυρμήγκια, μέλισσες μα πάλι τίποτα. Η πασχαλίτσα σκεφτόταν: «Πού να πάω να βρω φίλους;»

Και οι μέρες περνούσαν αλλά πάλι κανένας δεν την ήθελε.

«Τι κρίμα» σκεφτόταν. Ώσπου μια μέρα πήγε μέσα στο δάσος, μήπως εκεί έβρισκε φίλους. Περπατούσε, περπατούσε αλλά τίποτα.

Ώσπου κάποια στιγμή άκουσε μια φωνή να λέει:

-     Θες να γίνουμε φίλοι;

Η πασχαλίτσα απόρησε

-     Ποιος το είπε αυτό;

Γύρισε και τι να δει. Ήταν μια μηλιά. Η μηλιά ξαναείπε:

-     Θες να γίνουμε φίλοι;

-     Ναι, θέλω, είπε η πασχαλίτσα.

-     Εδώ έχω ένα πολύ ωραίο μήλο. Θες να πας εκεί πάνω να γίνετε φίλοι και να μείνεις εκεί;

-     Ναι, απάντησε εκείνη.

Και από τότε πήγε και έκατσε για πάντα σε αυτό το μήλο που της είπε η μηλιά.

Από τότε είναι που τα μήλα έχουν αυτό το κατακόκκινο χρώμα.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Στο χωράφι του ο παππούς μου φύτεψε μια σειρά ντομάτες, τρεις σειρές ροδακινιές και δυο σειρές λεμονιές. Μια μέρα πήγα να δω το χωράφι. Είδα ότι τα λεμόνια ήταν πράσινα. Τότε ήταν φθινόπωρο.

Όταν ξαναπήγα την άνοιξη τα λεμόνια μας είχαν γίνει κίτρινα. Εγώ παραξενεύτηκα και ρώτησα τον παππού μου πώς έγιναν κίτρινα. Εκείνος μου είπε: «Ο ήλιος είναι που με τις ακτίνες του τα ζέσταινε  τόσες μέρες για αυτό έγιναν κίτρινα, δηλαδή πήραν το χρώμα του ήλιου.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΙ Η ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μήλο, που ήταν  άσπρο. Όλα τα άλλα φυτά το κορόιδευαν: «Καλέ, εσύ δεν είσαι φρούτο. Άσπρο κοτόπουλο είσαι». Αυτά το έλεγαν και το μήλο στενοχωριόταν.

Μια μέρα όμως το αποφάσισε: « Θα πάω στη μητέρα φύση να της ζητήσω ένα χρώμα να μου δώσει».

 Η μητέρα φύση απάντησε: «Μα είσαι έτσι μια χαρά, δεν χρειάζεσαι χρώματα πολλά».

Το μήλο στεναχωρήθηκε πάρα πολύ με αυτά που άκουσε και έφυγε στο δάσος κλαίγοντας.

-     Τι έπαθες; Τον ρώτησε μια παπαρούνα.

-     Δεν έχω δικό μου χρώμα.

-     Έλα τώρα μην κλαις. Θα μοιραστούμε το δικό μου χρώμα.

Και από τότε το μήλο είναι κόκκινο, όπως η αγαπημένη του φίλη.

....

ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΊΤΣΕΣ ΚΑΙ Η ΝΤΟΜΑΤΕΣ

Ήταν μια φορά ένας ωραίος κήπος που είχε ντομάτες πράσινες. Ήρθαν πολλές πασχαλίτσες στον κήπο για να φάνε τις ψείρες των φυτών. Περπάτησαν πάνω στις ντομάτες και εκείνες έγιναν κατακόκκινες.

ΒΗΘΛΕΕΜ

Η ΦΡΑΟΥΛΑ

Ήταν κάποτε ένας κρυμμένος καρπός που μεγάλωνε και μεγάλωνε. Ως που μια μέρα εμφανίστηκε μια πράσινη φράουλα.

Τότε περνούσε μια γλυκιά και κόκκινη γυναίκα που έπιασε αυτή την πράσινη φράουλα και ξαφνικά έγινε κόκκινη.

Αυτή η γυναίκα ό,τι έπιανε γινόταν κόκκινο. Έπιασε όλες τις πράσινες φράουλες και έγιναν κόκκινες. Και από τότε οι φράουλες είναι κόκκινες.

ΕΛΠΙΔΑ

ΤΟ ΜΟΒ ΞΩΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΒΑΤΟΜΟΥΡΙΑ

Μια φορά και έναν καιρό μέσα στους αγκαθωτούς θάμνους και στα πυκνά φυλλώματα υπήρχε ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν ξωτικά.

Εκεί ζούσε και ένα ξωτικό που ήταν μοβ. Όλοι το κορόιδευαν επειδή ήταν μοβ ενώ όλα τα άλλα ήταν πράσινα. Μια μέρα του έκαναν μια πολύ τρομακτική φάρσα. Εκείνο τρόμαξε και άρχισε να τρέχει. Έτρεχε  τόσο γρήγορα που βγήκε έξω από το χωριό. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε έξω, πάνω σε ένα άσπρο βατόμουρο. Το άλλο πρωί ξύπνησε και το βατόμουρο είχε γίνει μοβ και γλυκό, ενώ πριν ήταν άσπρο και ξινό. Από τότε το βατόμουρο  είναι μοβ.

ΓΙΩΡΓΟΣ

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΗΛΟ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό μήλο. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί καλά από το κλωνάρι του δέντρο και έπεσε κάτω. Χτύπησε τόσο πολύ που μάτωσε. Τα άλλα μήλα που το είδαν λυπήθηκαν πολύ. Σκέφτηκαν, λοιπόν, να ματώσουν και αυτά για να μην ξεχάσουν ποτέ το μικρό μήλο που χτύπησε. Από τότε τα μήλα είναι κόκκινα.

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΙ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

Στα παλιά χρόνια ζούσε σε ένα χωριό μια οικογένεια που είχε ένα κοριτσάκι. Δίπλα από το σπίτι υπήρχε ένας μεγάλος κήπος στον οποίο υπήρχαν πολλά φρούτα και λαχανικά που τα καλλιεργούσαν η μαμά και ο μπαμπάς της. Το κοριτσάκι μια μέρα αποφάσισε να βοηθήσει τη μαμά της στον κήπο. Φύτεψαν πιπεριές, μελιτζάνες και φασολάκια και ύστερα το κοριτσάκι τα πότισε για να μεγαλώσουν.

Αργότερα είπε στους γονείς της να φυτέψουνε και ντομάτες που δεν είχανε και η μαμά της της είπε να τα φυτέψει μόνη της. Εκεί λοιπόν που φύτευε τις ντομάτες τρύπησε το δάχτυλό της από ένα αγκάθι που είχαν τα χόρτα και άρχισε να τρέχει αίμα πάνω στα φυτά. Όταν μετά από καιρό φύτρωσαν οι ντομάτες είδαν πώς ήταν κατακόκκινες όπως το αίμα του μικρού κοριτσιού.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ