ΤΟ ΛΑΘΟΠΟΥΛΙ

Το  Λαθοπούλι

Κάποτε ζούσε ένα κοριτσάκι που έκανε πολλά λάθη. Κανείς όμως δεν μπορούσε να το καταλάβει. Ξέρετε γιατί; Γιατί το κοριτσάκι είχε το λαθοπούλι, ένα ωραίο μελανό πουλί  που λαμποκοπούσε. Όταν τελείωνε το κοριτσάκι τα γραπτά του σχολείου του - αντιγραφή και αριθμητική - το τετράδιο ήταν γεμάτο λάθη. Αλλά δε βαριέσαι! Αυτό δεν τη σκότιζε τη μικρή καθόλου, γιατί όταν έβαζε και την τελευταία τελεία, φώναζε το λαθο­πούλι και του έλεγε: «Λαθοπούλι, φάε»! Και το λαθοπούλι έπεφτε απάνω στα τετράδια και έ­τρωγε όλα τα λάθη και όλες τις μουντζούρες.

  Μια μέρα μια συμμαθήτρια της της είπε:

- Αχ, πώς ήθελα να ήμουν κι εγώ τόσο έξυπνη όσο είσαι εσύ. Ποτέ δεν κάνεις λάθος στα γραπτά σου, ενώ τα δικά μου τα γραπτά είναι γεμάτα λάθη.

-Μα εγώ έχω το λαθοπούλι μου, αποκρί­θηκε το κοριτσάκι. Και όταν του λέω: «Λαθοπούλι, φάε» τρώει όλα τα λάθη και δεν αφήνει ούτε ένα στα τετράδια μου.

- Τότε θα φέρω το απόγευμα και τα δικά μου τετράδια, να φάει το λαθοπούλι και τα δικά μου λάθη, είπε η συμμαθήτρια της.

Αλλά το απόγευμα μαζί με τη συμμαθήτρια ήρθαν κι άλλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, κι έφεραν όλα τα τετράδια τους.

Το λαθοπούλι άρχισε να τρώει και να τρώει τα λάθη από τα τετράδια και τα λάθη δεν τε­λείωναν. Όταν ξαφνικά, ακούστηκε ένα μπάμ! και το πουλί έσκασε. Κι επειδή ήταν παραγε­μισμένο με λάθη και μελάνι, πετάχτηκαν τα λάθη πάλι στα απλωμένα τετράδια και τα φύλ­λα γέμισαν μελανιές. Τα παιδιά τα έχασαν. Τα τετράδια τους είχαν περισσότερα λάθη τώ­ρα και περισσότερες μελανιές από πριν. Το λα­θοπούλι όμως βρισκόταν εκεί μπροστά τους πεσμένο ανάσκελα με τεντωμένα τα πόδια.

Το κοριτσάκι το κοίταζε κι έκλαιγε απαρη­γόρητα. Τα άλλα παιδιά σηκώθηκαν να φύ­γουν. Βγήκαν σιγά σιγά από την πόρτα. Ήταν όλα λυπημένα. Το μοναδικό λαθοπούλι που υπήρχε στον κόσμο, πέθανε τόσο σκληρά. Και τα παιδιά ήξεραν καλά πως δε θα πέθαινε αν πρόσεχαν λίγο περισσότερο την ώρα του μα­θήματος και αν μελετούσαν λίγο περισσότερο. Γιατί, τότε δε θα έκαναν τόσα λάθη στα τετράδια τους, και δε θα έσκαζε το καημένο το λαθοπούλι.