Χ... όπως χαμομήλι

(από το βιβλίο "Το αλφαβητάρι της φύσης" της Μαρίας Φραγκιά, ζωγραφιές Μάρω Αλεξάνδρου)
Το ξέρετε πως κάποτε το χαμομήλι ήταν δέντρο, ένα πελώριο δέντρο, με χοντρό κορμό και μεγάλα κλαδιά; Τότε, μάλιστα, λεγόταν "Ψηλομήλι" κι όλοι παραδέχονταν πως ήταν το μεγαλύτερο δέντρο που υπήρχε στη φύση. Ακού­στε όμως τι έπαθε:

Ένα πρωί ήρθαν στο δάσος κάτι ξυλοκόποι. Ψάχνανε να βρουν το πιο χο­ντρό και γερό ξύλο για να κάνουν ένα σταυρό - θέλανε να σταυρώσουνε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. "Τον ξέρω Αυτόν", είπε η Ελιά χαμηλόφωνα, "κάποτε κάθισε κάτω από τον ίσκιο μου να ξεκουραστεί. Είναι πολύ καλός, βοηθάει όλους τους πονεμένους και τους άρρωστους..." "Τότε γιατί Τον σταυρώ­νουν;" ρώτησαν τα άλλα δέντρα με απορία. Η Ελιά σήκωσε τους ώμους της:

"Πού να ξέρω; Οι άνθρωποι δεν είναι στα καλά τους μερικές φορές... Πάντως εγώ το ξύλο μου δεν το δίνω για να κάνουν το σταυρό Του!" Όλα τα δέντρα έμειναν σκεφτικά.

Στο μεταξύ οι ξυλοκόποι είχαν βγάλει τα τσεκούρια από τους σάκους τους κι είχαν ανασηκώσει τα μανίκια τους, έτοιμοι για δουλειά. Πρώτα βρήκαν την Ελιά. Μα μόλις κάνανε να τη χτυπήσουν, πήρε εκείνη να στρίβει τον κορμό της και πέταξε ρόζους τόσο σκληρούς, που τα τσεκούρια κόντεψαν να σπά­σουν...

Πιο κάτω βρήκαν τον Πεύκο. "Αυτό θα κάνει καλό σταυρό", είπε ο ένας κι ετοιμάστηκε να τον κόψει. Μα ο Πεύκος αμέσως αμόλησε ρετσίνι πολύ και κόλλησε το τσεκούρι και δεν έκοβε. "Παλιοδέντρο! Πάμε πιο κάτω να βρούμε κάποιο άλλο", είπε θυμωμένος ο ξυλοκοπάς και προχώρησαν.

Ύστερα έφτασαν στη Λεύκα - μα εκείνη, μόλις τους είδε άρχισε να τρέμει ολόκληρη. "Άστηνε δεν μπορεί να φτιάξουμε σταυρό της προκοπής από δαύτην!" είπε ο άλλος ξυλοκοπάς. Και προχώρησαν πιο κάτω.

Η μέρα περνούσε και δέντρο κανένα δεν έδινε το ξύλο του για να γίνει ο σταυρός - το καθένα αντιστεκόταν μ' όποιο τρόπο μπορούσε: η Ιτιά κρέμασε τα πυκνά της φυλλώματα προς το χώμα, η Τριανταφυλλιά γιόμισε μεγάλα και μυτερά αγκάθια, η Σημύδα πέταξε χοντρές φλούδες, ο Έβενος μαύρισε σαν το κατράμι... Μόνο το Ψηλομήλι στάθηκε σιωπηλό και υπάκουο - και σαν ήρ­θε η σειρά του, κάθισε ήσυχα κι έκοψαν το ξύλο του και φτιάχτηκε ο σταυρός του Ναζωραίου. Τον φόρτωσαν οι ξυλοκόποι κι έφυγαν. Και τότε κάτι παρά­ξενο έγινε: άρχισε το Ψηλομήλι να κονταίνει, μάζεψαν οι ρίζες του, μαραγκιάσανε τα κλαδιά του, λέπτυνε και μαλάκωσε ο κορμός του κι έγινε τόσο αχαμνό, που οι άνθρωποι το ονόμασαν "χαμομήλι". Έτσι έμεινε από τότε, να φυτρώνει μόνο του στην ερημιά, χωρίς άρωμα και χωρίς ανθρώπινη φροντίδα - το πιο ταπεινό και μισερό λουλουδάκι, που ο καθένας μπορεί να το τσαλαπατήσει με τα παπούτσια του... Επειδή όμως μετάνιωσε αληθινά γι' αυτό που έκανε, ο θεός το συγχώρεσε και του 'δωσε την ευκαιρία να επανορθώσει: αφού έγινε αιτία να πονέσει ο Μοναχογιός του, του 'δωσε τη δύναμη να μπορεί με το ζουμί από τα λουλουδάκια του να γιατρεύει τους πόνους των ανθρώπων...