ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΔΙΑΣ

Ο έρωτας είναι ένας μύθος. Ο έρωτας μεταμορφώνει. Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Ο έρωτας είναι ζήτημα χημείας. Ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι. Ο έρωτας είναι ένας μικρός φτερωτός θεός που, αν σε βάλει στο μάτι, σου στέλνει ίσια στην καρδιά ένα βέλος και στην ηρεμία σου βάζει τέλος. Ο έρωτας είναι ένας άγιος που τον λένε Βαλεντίνο. Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Αμάν πια, σας ζάλισα τον έρωτα! Ποιον να ρωτήσω, τέλος πάντων, τι στο καλό είναι έρωτας; Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και κατέληξα σε κάποιον που άφησε … μυθολογία με τους έρωτες του. Ναι καλά το μαντέψατε, σήμερα ερωτο… λογούμε με τον ίδιο το θεό Δία.

Βαγγελίτσα Ανησυχίδου: Ομολογώ πως μια ταχυκαρδία την έχω τώρα που σας

συναντώ, ω Δία. Δε.,, χαμηλώνετε λιγάκι το μουσικό χαλί με τα μπουμπουνητά και τις αστραπές για να ακουγόμαστε καλύτερα;

Δίας: Δύσκολο να τιθασεύσω το θεϊκό μου ταμπεραμέντο, παιδί μου,  αλλά θα προσπαθήσω.

Β.Α.: Το θέμα μας, λοιπόν, είναι ο Έρωτας.

Α.: Μια σταλιά αυτό το βρομόπαιδο της Αφροδίτης κι όλο τον κόσμο αναστατώνει. Κι έχω και την Ήρα που μ' έχει ταράξει στην κρεβατομουρμούρα εξαιτίας του.

Β.Α.: Αλήθεια, πείτε μας για τη γνωριμία σας με τη σύζυγο σας.

Δ.: Αχ, η Ήρα! Από πιτσιρίκα που τη γνώρισα ήταν πάντα σωστή κυρία:

σοβαρή, μυαλωμένη, νοικοκυρά. Αυτό που εσείς οι θνητοί λέτε «κορίτσι για σπίτι». Αλλά και τι γυναίκα! Σωστή κούκλα. Ήταν πλασμένη για να γίνει η βασίλισσα μου. Δεν άφηνε όμως πολλά περιθώρια να την πλησιάσεις. Τότε κι εγώ ξαμόλησα μια καταιγίδα, μεταμορφώθηκα σε κούκο και  μουσκεμένος ως το... φτεροκόκαλο πέταξα κοντά της. Με λυπήθηκε αυτή και με σκέπασε με το φόρεμα της για να με ζεστάνει.

Β.Α.: Και μετά τι έγινε;

Δ.: Μετά της έκανα... κούκου! Πήρα την αληθινή μου μορφή κι αμέσως της έταξα γάμο. «Κορόνα στο κεφάλι μου θα σ' έχω, ομορφιά μου», της είπα. Βούιξε ο Όλυμπος όταν στεφανωθήκαμε!

Β.Α.: Όπως βούιζε κι όταν εκείνη μάθαινε τις αταξίες σας;

Δ.: Ε, αδυναμίες είναι αυτές! Τι θα έκανες εσύ αν έβλεπες μια κοπελούδα σαν τα κρύα τα νερά να μαζεύει αγριολούλουδα με τις φιλενάδες της στην εξοχή;

Β.Α.: Για την Ευρώπη λέτε; Μάλλον θα τη ρωτούσα πώς εκείνη ονειρευόταν το μέλλον της.

Δ.: Ναι. αλλά εγώ έγινα ταύρος και την έκλεψα οπό τον μπαμπά της!

Β,Α.: Είναι γεγονός ότι στις μεταμορφώσεις είστε μανούλα! Και μάλλον έχετε ιδιαίτερη αδυναμία στα πουλιά: πότε κούκος, πότε κύκνος, πότε αετός…

Δ.: Τι μου θύμησες τώρα… Κύκνος έγινα νια να τουμπάρω εκείνη την υπέροχη κοκκινομάλλα, τη Λήδα. Ένα μονό σου λέω: η Ωραία Ελένη ήταν ο καρπός του

έρωτα  μας. Και ο ένας από τους Διόσκουρους, ο λεβέντης Πολυδεύκης. Το άλλα δυο ποδιά της. η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας, ήταν από τον άντρα της, τον  Τυνδάρεω, βασιλιά της Σπάρτης.

Β.Α. Αυτός ήταν πράγματι ένας έρωτας μεγάλος...

Έλληνες και  Τρώες μπήκαν στο αίματα εξαιτίας του.

Δ.:  Σε αετό μεταμορφώθηκα όταν μου γυάλισε η νύμφη Αίγινα. Τι περιπέτεια κι η αυτή!

Β.Α.· Να τολμήσω να ρωτήσω πώς αντιδρούσε η Ήρα, που -σαν θεά που ήταν- δεν της ξέφευγε καμιά από τις ατασθαλίες σας;

Δ.: Ζήλευε τρομερά το χρυσούλι μου, αλλά δεν έχω παράπονο.  Τις πιο πολλές φορές έκανε τα στραβά μάτια.

Β.Α: Δε θα έλεγε το ίδιο και η καημένη η Ιώ...

Δ,: Δεν ξέρω τι την έπιασε την Ήρα και οργίστηκε τόσο μ' αυτό το κορίτσι. Ίσως επειδή όταν γνωριστήκαμε την υπηρετούσε ως ιέρειά της. Έφτασα στο σημείο να μεταμορφώσω την Ιώ σε αγελαδίτσα για να τη γλιτώσω από την οργή της Ήρας, αλλά εκείνη δεν ησύχασε. Την έδεσε σε μια βελανιδιά κι έστειλε τον Αργό, ένα φοβερό τέρας γεμάτο μάτια απ' την κορφή ως τα νύχια, να τη φυλάει, για να μην την ξαναπλησιάσω. Παρακάλεσα τότε τον Ερμή να την ελευθερώσει, αλλά η Ήρα δεν το έβαλε κάτω: έστειλε τον Οίστρο, μια απαίσια μύγα, που την τσιμπούσε συνέχεια και δεν την άφηνε να ησυχάσει. Από σαράντα κύματα πέρασε η κακομοίρα η 1ώ για να γλιτώσει, αλλά μόνο όταν, αφού διέσχισε την Ελλάδα, πέρασε στην Ασία κι από εκεί στην Αφρική, όπως την ορμήνεψε ο Προμηθέας, ξεθύμανε η συμβία μου. Τότε της έδωσα πάλι την ανθρώπινη μορφή της και μου γέννησε ένα γιο, τον Έπαφο. που έγινε βασιλιάς της Αιγύπτου.

Β.Α.: Μήπως ο Ηρακλής λίγα τράβηξε;

Δ.: Αχ. το καμάρι μου! Από βρέφος τον έζωναν τα... φίδια! Και τι ταλαιπωρία τράβηξε με τους άθλους! Η Ήρα, θυμάμαι, είχε πρασινίσει από το κακό της που τα έφτιαξα με τη λυγερόκορμη Αλκμήνη, τη μητέρα του. Το αστείο ήταν ότι όταν έκανα τη ζαβολιά είχα πάρει τη μορφή του άντρα της. του βασιλιά Αμφιτρύωνα, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Β.Α.: Αμέτρητων παιδιών πατέρας είστε, αλήθεια, ω πατέρα των θεών..­

Δ.: Και τι παιδιών! θεοί, ήρωες και ημίθεοι ήταν οι γιοι κι οι κόρες μου.     Με την επίσημη αγαπημένη μου αποκτήσαμε τον Άρη, την Ήβη και τον    Ήφαιστο. Με τη νύμφη Μαία το γοργοπόδαρο Ερμή, με τη θεά Δήμητρα   την Περσεφόνη, με τη Μήτιδα τη σοφή Αθηνά...

Β.Α.; Έχει διαρρεύσει ότι η Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι σας! Μα πώς έγινε αυτό;

Λ.: Χμ... Ήταν μοιραίο. Οι Μοίρες με πληροφόρησαν ότι τα παιδιά που θα γεννούσε η Μήτις θα μου έπαιρναν την εξουσία. Και κάτι τέτοια, ως γνωστόν, εγώ δεν τα καταπίνω. Γι' αυτό, μόλις έμεινε έγκυος η μορφονιά, κατάπια εκείνη! 'Ελα όμως που ύστερα από εννιά μήνες μ' έπιασε ένας πονοκέφαλος αβάσταχτος Φώναξα τότε τον Ήφαιστο και του είπα; «Κάνε κάτι να γλιτώσω!». Σήκωσε αυτός τη βαριοπούλα του, μου έδωσε μια κατακέφαλα και να σου ξεπετάχτηκε η Αθηνά, κα μάλιστα πάνοπλη.

Β.Α.:  Νομίζω  ότι και κάποιος  άλλος θεός γεννήθηκε από ένα μέρος του σώματός σας.

Δ.: Λες για τον κανακάρη μου. τον Διόνυσο. Η μάνα του, η Σεμέλη, τα φταίει. Την έψησε η Ήρα να μου ζητήσει να εμφανιστώ μπροστά της σε  όλο μου  το θεϊκό  μεγαλείο, για να της αποδείξω τάχα την αγάπη μου. Εσείς οι γυναίκες όλο κάτι τέτοια μηχανεύεστε.  «Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, δεν είναι αυτά τα πράγματα για σένα, μια θνητή», της έλεγα εγώ για να τη συνετίσω. Τίποτα αυτή. Αποτέλεσμα;

Κεραυνοβολήθηκε η δύστυχη από το... μεγαλείο μου κι εγώ έχωσα τον πρόωρα γεννημένο Διόνυσο μέσα στο μηρό μου, για να ξαναγεννηθεί αργότερα δυναμωμένος. Πώς νομίζεις ότι αντέχει με τόσο κρασί που κατεβάζει;

Β.Α.: Ατέλειωτος ο κατάλογος με τις κατακτήσεις σας. θεέ μου. Θα  μας εκμυστηρευτείτε σε ποιο συμπέρασμα καταλήξατε με την πλούσια εμπειρία σας; Τι είναι τελικά ο έρωτας;

Λ: Κάτι κοινό και εξαιρετικά πολύτιμο για όλους, μα για τον καθένα μας διαφορετικό, γλυκιά μου. Η ίδια η ζωή. Η δύναμη που κινεί τον κόσμο!

 ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ