ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ανοίγετε την τηλεόραση την ώρα  των  ειδήσεων,   κατά προτίμηση. Ο τάδε υπουργός είπε αυτό, ο δείνα συνάδελφος του δήλωσε προσβεβλημένος, οι μαθητές διαδηλώνουν ξανά, η αντιπολίτευση  ζητά  εκλογές ΤΩΡΑ. Ουφ!, μια από τα ίδια, μπορεί να πείτε.

Έχετε όμως σκεφτεί ότι υπήρξαν   εποχές  που   οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εκφράσουν ελεύθερα τη σκέψη τους; Μέρες που κυριαρχούσαν οι λίγοι κι επέβαλλαν με τη βία τη θέληση τους; Παντοδύναμοι τότε ήταν αυτοί - και, φυσικά, ο φόβος. Σας φαίνονται μακρινά όλα τούτα; Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο! Πριν από 4 μόλις δεκαετίες, το 1967, η Ελλάδα έζησε μια φοβερή δοκιμασία: τη δικτατορία των συνταγματαρχών, που κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια. Ένα παράνομο και άδικο καθεστώς επιβλήθηκε στους Έλληνες. Αλλά αυτοί αντέδρασαν και κατόρθωσαν να ξανακερδίσουν τη δημοκρατία. Από τα γεγονότα που συντέλεσαν στην κατάλυση της δικτατορίας ξεχωρίζει η φοιτητική εξέγερση τον Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη 1973.

Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο της Ζωρζ Σαρρή, Τα Γενέθλια, η Άννα και η παρέα της βρίσκουν ένα πρωτότυπο τρόπο ν' αντιδράσουν στο χουντικό καθεστώς. Η πτώση της δικτατορίας δεν ήταν αποκλειστικά έργο των φοιτητών.

- Λοιπόν, λέει η Άννα. Τις ετικέτες...

Το κάθε παιδί βάζει πάνω στο τραπέζι ένα μικρό πακέτο. Στο κάθε πακέτο έχει πενήντα ετικέτες, απ' αυτές που κολλάνε πάνω στα σχολικά τετράδια.

- Δε   φαντάζομαι   να   τις αγοράσατε όλες από το ίδιο μαγαζί;

- Τρελάθηκες, Αντρέα;   λέει   η Βίργω. Εγώ πήγα σε πέντε μαγαζιά και πήρα από δέκα και όχι από την ίδια συνοικία...

- Έχεις τα συνθήματα; ρωτάει η Άννα τον Αντρέα.

- Τα 'χω στο μυαλό μου.

- Άρχισε   λοιπόν   πρώτος, Αντρέα. Ο Αντρέας λέει:

- Θάνατος στο Φασισμό. Όλοι σκύβουν και γράφουν πάνω σε μια ετικέτα: Θάνατος στο Φασισμό.

Η   Άννα   λέει: 

 Κάτω   η Δικτατορία.

Όλοι  γράφουν: 

 Κάτω   η Δικτατορία

Η Αμαλία Λέει:

 Λευτεριά στο Λαό.

Όλοι γράφουν: Λευτεριά στο Λαό.

Η Άννα θυμάται το Δημήτρη. θυμάται όσα της έλεγε για την ελληνική γλώσσα. Όσα έκανε για τη λευτεριά. Τώρα ξέρει ποιες είναι πρωταρχικές αξίες στη ζωή ενός ανθρώπου. Τρεις λέξεις που αν γίνουνε πραγματικότητα  μπορεί πάνω τους να σταθεί γερά μια όμορφη ζωή.

Λέει:

- Να γράψουμε :

 Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Η Παρή λέει: Αύριο θα κάνει ξαστεριά.

- Σπουδαίο σύνθημα, λένε όλοι και το γράφουν.

 Η  μικρή  Ματίνα  λέει: 

Το Πολυτεχνείο ζει.

-Ναι το πολυτεχνείο ζει!

Η Άννα λέει:

Η Δικτατορία θα πεθάνει...

Οι ετικέτες χωρίζονται κατά συνθήματα.

Οι    κόκκινοι    μαρκαδόροι χαράζουν πάνω στις σχολικές ετικέτες πύρινα συνθήματα. Κι είναι πολλά τα συνθήματα. Έξι παιδιά από πενήντα ετικέτες μας κάνουν τριακόσια συνθήματα δεν είναι δα και μικρή δουλειά.

(...)

- Δεν   καταστρώνουμε   το σχέδιο  μας  προτείνει  η Αμαλία.

- Ο Αντρέας να μας πει, αυτός  έχει πείρα, λέει η Άννα.

Ο Αντρέας απαντάει αμέσως:

- Είμαστε έξι. θα χωριστούμε σε   τρεις   ομάδες,   θα διαλέξουμε        κεντρικές συνοικίες.        Σύνταγμα. Κολωνάκι και Ομόνοια. Ο ένας θα κρατάει τσίλιες κι ο άλλος  θα  πηγαίνει  στο αποχωρητήριο     του ζαχαροπλαστείου,        του καφενείου, ακόμη και σε τράπεζες, αν μπορούμε να μπούμε... Λόγου χάρη: Η Άννα μπαίνει στου Ζώναρς, κατεβαίνει  στο αποχωρητήριο,   η   Παρή περιμένει απ' έξω από την πόρτα του τάχατες πως θέλει να κάνει πιπί της, φυσικά κάνετε πως Δε γνωρίζεστε, η Άννα κλείνεται μέσα στον καμπινέ,  κολλάει με την ησυχία της την ετικέτα πάνω στην πόρτα, έτσι που μόλις κάθεται κάποιος στη λεκάνη να τη βλέπει. Κι ύστερα πάτε παρακάτω.     Να     'στε καλοντυμένες  και καλοχτενισμένες.    Κορίτσια καλών οικογενειών. Δηλαδή κάθε ομάδα έχει να μπει σε πενήντα καμπινέδες.

 Πώς θα χωριστούμε ρωτάει η Αμαλία.

Είπαμε: Η Άννα με την Παρή στο Σύνταγμα. Εσύ με τη Βίργω στο Κολωνάκι, επειδή δεν έχει τόσα πολλά κέντρα να μπαίνετε σε μπουτίκ ή σε μαγαζιά, να κάνετε πως κοιτάτε και να ζητάτε με ευγένεια που είναι το πιπιρούμ... Εγώ με την αδερφή μου θα πάρω την Ομόνοια. (...)