Στη γιορτή της μητέρας

της Αγγελικής Βαρελλά

 Αγαπημένο μου παιδί,

Διασκεδάζω και μόνο στη σκέψη της γκριμάτσας που θα κάνεις, όταν σου δώσω να διαβάσεις αυτό το γράμμα. Ο φάκελος θα γράφει τ' όνομα σου και θα σου τον δώσω χέρι με χέρι, το μεσημέρι που θα έρθεις, χωρίς να έχει μεσολαβήσει το ταχυδρομείο, χωρίς να έχω πληρώσει δεκάρα για γραμματόσημο.

Χτες ήταν η γιορτή της μητέρας και σήμερα, αντί να μου γράψεις εσύ, σου γράφω εγώ. Γιατί όχι; Βέβαια, θα μπορούσα όλα αυτά να σ' τα πω προφορικά. Μα πρόκειται για κάτι μυστικά της καρδιάς που είναι προτιμότερο να τα γράφει κανείς, παρά να τα λέει.

Ήθελα λοιπόν να σου πως ότι συνηθίζω να φυλάω μερικά μικροπράγματα που μου έδωσαν κάποτε χαρά και μ' έκαναν ευτυχισμένη. Κάτι ξεραμένα λουλούδια, τα πρώτα σου παπουτσάκια, το σκουφί σου από τη βάφτιση κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κρατάω ακόμα τις καρτούλες που μου ζωγράφι­ζες στη γιορτή της μητέρας, όταν πήγαινες στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό. Γλάστρες με λουλούδια κι απροσδιόριστα φυτά, τραπέζια με δύο πόδια, ήλιους και βάρκες, όλα αυτά μου τα ζωγράφιζες. Μ' αυτές τις βάρκες ταξίδεψα στους μεγάλους ωκεανούς της αγάπης, με τους ήλιους σου ζεστάθηκα. Ήταν πολύ όμορφα και σ' ευχαριστώ. Μέσα σ' αυτά τα "ντοκουμέντα" της ζωής μου, που κάνουν ακριβό "θησαυροφυλάκιο" ένα πα­λιό κουτί, έχω φυλαγμένη και την έκθεση που έγραψες για μένα, όταν πήγαινες στη Δευτέρα του Δημοτικού. Δεν ήξερες ακόμα τους κανόνες της Γραμματικής και η δασκάλα σου έχει κοκκινίσει την έκθεση με πολλά μικρά σημαδάκια, που επάνω στο άσπρο χαρτί φαντάζουν σαν μικρές σταγόνες αίμα. Όμως εγώ δεν στενοχωρήθηκα καθόλου για τις ανορθογραφίες που σου είχε σημειώσει. Για μένα μετρούσε το περιεχόμενο και τα λόγια που είχες γράψει. Κι αυτά στάλαζαν στην ψυχή μου τέτοια ευεργετική δροσιά, ώστε νόμιζα πως βρισκόμουν σε ανοιξιάτικο λιβάδι κι εκείνα τα κόκκινα σημαδάκια ήταν οι παπαρούνες που το στόλιζαν.

Αν σου γράφω σήμερα, δεν το κάνω για να σου παραπονεθώ που ξέχασες να μου πεις "Χρόνια πολλά" χτες που ήταν η γιορτή της μητέρας. Όχι! Αντίθετα σου γράφω για να σ' ευχαριστήσω για κείνη τη θαυμάσια έκθεση που έγραψες, τότε που δεν είχες κρίση και προσπάθησες να με κρίνεις, τότε που το μυαλουδάκι σου ήταν ακόμα σαν ένα άγραφο χαρτί, όπου γράφονταν για πρώτη φορά τα μηνύματα του έξω κόσμου. Αν ήμουν στρατιώτης, η έκθεση αυτή θα ήταν το παράσημο μου. Τώρα που δεν είμαι παρά απλά και μοναχά η μητέρα σου, σ' ευχαριστώ ξανά, γιατί με τις κρίσεις σου εκείνες δικαίωνες ολόκληρη τη ζωή μου.

Αυτά όλα δεν μπορούσα να σου τα πω προφορικά. Μου φαίνεται ότι θα ήμουν λιγάκι αστεία. Γι' αυτό αποφάσισα να σου τα γράψω και... να σου θυμίσω και τη γιορτή που ξέχασες. Κράτησε κι εσύ σ' ένα κουτί αυτό μου το γράμμα, κι ας γίνει ένα "ντοκουμέντο" για τη δική σου ζωή. . Όσο για μένα, με την έκθεση σου, παιδί μου, έχω εξασφαλίσει την είσοδο μου στον Παράδεισο. Μ ένα τέτοιο συστατικό γράμμα, κανένας δεν θα μπορέσει να μου αρνηθεί την Εδέμ που μου αξίζει.

Μόλις με δει ο Άγιος Πέτρος, εκεί στις Πύλες τ' Ουρανού, θα με ρωτήσει:

- Εσείς, κυρία, έχετε εισιτήριο για τον Παράδεισο;

- Και βέβαια έχω, θα του πω, και θα του διαβάσω την έκθεση μου.

- Ααα! θα πει εκείνος χαϊδεύοντας τ' άσπρα του γένια. Περάστε, κυρία. Έχω ακούσει για σας. Και θα μου δείξει με το γεροντικό του χέρι ένα μεγάλο, πουπουλένιο σύννεφο για να καθίσω.

Σ' αγαπώ πολύ η μητέρα σου.