Το ελαφάκι της Πάρνηθας

της Κλειώς Καλλίστη

Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να συναντήσω στη στροφή του μονοπατιού, ανηφορίζοντας προς την Πάρνηθα εκεί­νο το χειμωνιάτικο απόγευμα. Με τις μπότες να βουλιάζουν στο φρέσκο χιόνι, περπατούσα σαν υπνωτισμένη από τη γαλήνη του τοπίου, προσπαθώντας με κάθε ανάσα να ρουφήξω μέσα μου τη νοτισμένη μυρωδιά των βαθυπράσινων ελάτων. Κάποιοι άλλοι πε­ζοπόροι με είχαν προσπεράσει ώρα πριν και οι μακρινές κουβέ­ντες τους είχαν πια σβήσει σε απόλυτη ησυχία. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω - ή έτσι νόμιζα.
Κι

όμως λί­γο πιο πέρα με περίμενε ένα θέαμα που θα με άφηνε αποσβολωμένη καταμεσής του μονοπατιού, να χά­σκω από σαστιμάρα και θαυμασμό. Εκεί μπροστά μου,  σε απόσταση μι­κρότερη από πέντε μέτρα, στεκό­ταν ακίνητο ένα νεαρό, καστανόχρωμο ελάφι

Θα  πρέπει να είχε ακούσει τον πνι­χτό θόρυβο που έκαναν τα βήματα μου καθώς πλησίαζα, γι' αυτό και δε φάνηκε να μοιράζεται το δικό μου ξάφνιασμα. Η περιέργεια του πά­ντως για το είδος που είχε "ξεφυ­τρώσει" μπροστά του ήταν ανάλο­γη με τη δική μου και σταθήκαμε ακίνητοι να περιεργαζόμαστε με ενδιαφέρον ο ένας τον άλλο. Δεν ξέ­ρω τι σκέφτηκε εκείνο για το ασου­λούπωτο παρουσιαστικό μου (φο­ρούσα δυο πουλόβερ κι ένα χοντρό πανωφόρι), αλλά εγώ είχα μιαν ανεπανάληπτη ευκαιρία να θαυμά­σω στο φυσικό του χώρο ένα από τα πιο επιβλητικά και μεγάλα ζώα της ελληνικής φύσης. Με τα μηνίγ­για μου να χτυπάνε από την ταρα­χή, ένιωθα ευγνωμοσύνη απέναντι στο ζώο, όχι μόνο γιατί με περίμενε στο μονοπάτι, αλλά και γιατί είχε τη γενναιοδωρία να μου χαρίσει την παρουσία του για αρκετά λεπτά προτού τελικά γυρίσει και απομακρυνθεί αργά στο βουνό που του ανήκε.

Η Πάρνηθα είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη της Ελλάδας όπου υπάρχουν ακόμα ελάφια στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ότι δια­τηρήθηκαν σε μια περιοχή τόσο κοντά στην Αθήνα οφείλεται στην αυστηρή φύλαξη του πρώην βασιλικού κτήματος Τατόιου και στη μετέπειτα δημιουργία του εθνικού δρυμού Πάρνηθας.

Πόσα ελάφια βρίσκονται εδώ; "Ο ακριβής αριθμός τους δεν είναι γνωστός, προσωπικά πάντως το υπολογίζω περίπου σε πενήντα», λέει ο δασολόγος κ. Γιώργος Ντούρος, που έχει διατελέσει δα­σάρχης Πάρνηθας. "Ζουν κυρίως στον πυρήνα του δρυμού, αλλά το χειμώνα αναζητούν τροφή και σε ζεστότερα μέρη, με αποτέλεσμα να βγαίνουν  από την προστατευόμενη περιοχή».

Θα  περίμενε ίσως κανείς ότι, αφού κατάφεραν να επιζήσουν ως τις μέ­ρες μας, το ελάφια της Πάρνηθας δε θα αντιμετώπιζαν σήμερα καμιά απειλή. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα σκυλιά που κάποιοι ανεύθυνοι αφή­νουν στο βουνό, όταν τα βαρεθούν, δεν αργούν να πεινάσουν και τότε επιτίθενται στα ελάφια. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι οι λαθρο­κυνηγοί. που κυνηγούν παράνομα τα πανέμορφα και σπάνια αυτά ζώα. «Σήμερα οι κυνηγοί και τα όπλα τους είναι πιο πολλοί παρά ποτέ και η φύλαξη είναι πολύ δύ­σκολη, όσο σκληρές κι αν είναι οι προσπάθειες της δασικής υπηρε­σίας», λέει ο κ. Ντούρος, «θα πρέ­πει οι ντόπιοι αλλά και οι ίδιοι οι κυ­νηγοί να αναλάβουν μια πρωτοβου­λία για τον πληθυσμό των ελαφιών. Αν προσπαθήσουν, είναι βέβαιο ότι τα ελάφια θα περισωθούν. Αν δεν το κάνουν, θα στερηθούν εκείνοι πρώτοι αυτό το μοναδικό στολίδι της Πάρνηθας".