Ο ΑΛΩΝΑΡΗΣ

της Αγγελικής Βαρελλά

Τελικά οι μήνες παίζουν... σκυταλοδρομία. Μόλις τελειώνει ο ένας. καρτερεί ο άλλος να πάρει τη σκυτάλη και να τρέξει μέσα στο χρόνο.               

Κάποτε ο Ιούλιος περίμενε να τελειώσει ο Ιούνιος, ο   θεριστής να πάρει τη σκυτάλη και να τρέξει στ' αλώνια ν' αλωνίσει το στάρι και να το λιχνίσει. Γι’ αυτό και τον έλεγαν Αλωνάρη.

Τώρα ποιος τον λέει. έτσι; Κανένας.   

 Πάνε πια οι «πίστες» τον αλωνιών. βουβάθηκαν.'

Πάνε τ' άλογα-σύντροφοι που γύριζαν ολόγυρα χτυπώντας ρυθμικά τα πέταλα τους. ΙΙάνε τα μικρά ξυ­πόλυτα παιδιά  που πήγαιναν πίσω τους μ' ένα καμτσίκι παίζοντας και γελώντας. Πάνε τα τραγούδια:«Αλωνίζουν δώδεκα και δεκατρείς λιχνάνε». Πάνε οι φωνές. ο ίδρωτας του αγρότη, το νόστιμο κολατσό, η καλή καρδιά. Πάει το πανηγύρι. Πάνε κι οι νεράιδες που έβγαιναν την αστροφεγγιά στ' αλώνι, το 'καναν πίστα χορού και χόρευαν μαγικά κι ονειρεμένα μέχρι να ξημερώσει.

Τώρα έχουμε τα μεγαθήρια, Τους δεινόσαυρους. Τις μηχανές. Τα ρομπότ που σκέφτονται σαν αγρότες, σαν γεωργοί. Μα πώς να πεις μια μηχανή «Αλωνά­ρη»; Πώς να πεις ένα ρομπότ «Λιχνιστή»; Αυτά είναι ονόματα που δίνεις σε όσους μοχθούν, σε όσους χαίρονται τον κόπο τους. σε όσους μαζεύουν τη σοδειά τους ενώ τραγουδούν και ονειρεύονται...

— Αχ, μωρέ Ιούλιε, δακρύζεις ή χαίρεσαι για όλα αυ­τά; Σου αρέσει που προόδευσε τόσο πολύ ο κόσμος και δεν είσαι πια Αλωνάρης; Που σου πήραν τη δου­λειά μέσα από τα χέρια οι θεριζαλωνιστικές μηχανές; Δεν ήταν πιο όμορφα τα παλιά χρόνια;  Ήταν κουραστικά; Και βέβαια ήταν. Δεν ήταν όμως το αλώνισμα μια σύναξη ανθρώπινη με όλες τις χάρες της,  παρ' όλη την κούραση; Τότε όλ' αυτά ήταν ένα πανηγύρι. Τώρα λένε πως είμαστε για τα πανηγύρια...

Τι είπες; Να μη στενοχωριέμαι; Πως υπάρχει ακόμα στις 20 του Ιούλη το πανηγύρι του Αϊ-Λιά, του Άγι­ου των βουνών; Και λοιπόν, τι με συμβουλεύεις; Να πάρω τα βουνά σαν τον Άγιο για να βρω λίγη από κείνη τη χαρά που σφράγισε τα παιδικά μου περα­σμένα χρόνια; Άκουσε, Ιούλιε! Εγώ θα σε λέω Αλω­νάρη κι ας «αλωνίζουν» άλλοι το μήνα σου!