Οι Άγιοι Τόποι στα χρόνια του Χριστού

Οι Άγιοι Τόποι, που αναφέρονται και ως Παλαιστίνη και Γη της Χαναάν, βρίσκονται στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι μια περιοχή με μεγάλη ποικιλία εδαφών από τα δυτικά ως τα ανατολικά της σύνορα, που συνδέθηκε με τη ζωή του Χριστού: τα Ιεροσόλυμα (Ιερουσαλήμ), η Βηθλεέμ, το Όρος των Ελαίων, η Βηθανία, η Ναζαρέτ, το όρος Θαβώρ, η Κανά, ο ποταμός Ιορδάνης, η Σαμάρεια...

Την εποχή του Χριστού, η Παλαιστίνη, η

περιοχή όπου γεννήθηκε και δίδαξε, ήταν ρωμαϊκή επαρχία. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν τεράστια με κέντρο τη Μεσόγειο θάλασσα: «τον ομφαλό της γης». Η ρωμαϊκή επέκταση συνάντησε ισχυρή αντίδραση κυρίως από τους Καρχηδόνιους και το λαό του Ισραήλ, ο οποίος, με τη βαθύτατη συναίσθηση θρησκευτικής υπεροχής που τον διακατείχε, αγωνιούσε για την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας του.

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, στην Παλαιστίνη βασίλευε ο Ηρώδης ο Μεγάλος (37 π.Χ. - 4 μ.Χ.), που είχε διοριστεί από τον ίδιο τον Οκταβιανό Αύγουστο, και το  βασίλειο του περιλάμβανε την Ιουδαία, τη Γαλιλαίο, την Περαία, τη Σαμάρεια και την Ιουδαία. Οι Ρωμαίοι έστελναν επιτρόπους να ελέγχουν τις περιοχές τους και διατηρούσαν στρατό, τις λεγεώνες, σε κάποια απόσταση, ώστε να μπορούν, στην ανάγκη, να επέμβουν.

Οι Εβραίο (Ισραηλίτες, Ιουδαίοι) θεωρούσαν την Ιερουσαλήμ την πνευματική τους μητρόπολη, ο τόπος όπου χτυπούσε η καρδιά τους. Σε όποιο μέρος κι αν έμεναν, έπρεπε να πάνε σ' αυτήν για προσκύνημα  κατά τη διάρκεια του Πάσχα (7 ήμερες, από τις 15      ' έως τις 22 του μήνα Νισάν, ο οποίος αντιστοιχεί με το δικό μας μήνα Μάρτιο)

 Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα (ο όρος προέρχεται    από την εβραϊκή λέξη πεσάχ = διάβαση) την απελευθέρωση τους από την αιγυπτιακή αιχμαλωσία. Διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις χώριζαν τους Ιουδαίους, που αντιστοιχούσαν σ' αυτά που εμείς ονομάζουμε πολιτικά κόμματα. Οι Σαδδουκαίοι, ήταν οι πλούσιοι, οι ανώτεροι υπάλληλοι του Ναού, οι οποίοι ήθελαν να διατηρηθεί η ισχύουσα πολιτική κατάσταση στην περιοχή για να μη χάσουν τα προνόμια τους. Οι Φαρισαίοι καμάρωναν ότι ήταν οι πιο ευσεβείς και πιστοί στα θρησκευτικά καθήκοντα τους και υποστήριζαν μαζί με τους Γραμματείς την παράδοση και τήρηση του Νόμου. Από τις γραμμές τους, λίγο πριν από τη γέννηση του Χριστού, γεννήθηκε το ρεύμα των Ζηλωτών, οι οποίοι ήταν φανατικοί οπαδοί του εβραϊκού νόμου και, αναγνωρίζοντας ως μόνο κύριο τους το θεό (κι όχι κάποιον άνθρωπο), υποκινούσαν επαναστατικές κινήσεις.

Η Μασάντα είναι για τους εβραίους ότι είναι για μας τους Έλληνες το Σούλι και το Ζάλογγο. Ήταν ένα φρούριο στην κορυφή ενός λόφου, κοντά στη Νεκρή θάλασσα. Εκεί ο Ηρώδης έχτισε  δεξαμενές νερού, αποθήκες και ένα πολυτελές παλάτι. Στη Μασάντα πραγματοποιήθηκε από μία Εβραϊκή αίρεση, τους Ζηλωτές, η τελευταία εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων. Το 73 μ.Χ. 970 Ζηλωτές περικυκλωμένοι από τους Ρωμαίους προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν.

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ που χτίστηκε από τον Ηρώδη για να αντικατάστησα τον παλιότερο μικρό ναό, περιβάλλονταν από ένα τεράστιο ιερό με κιονοστοιχίες. Σήμερα διασώζεται ένα μικρό τμήμα στη δυτική πλευρά του εξωτερικού τοίχους του Ναού, γνωστό ως «Τείχος των Δακρύων», που αποτελεί ιερό  τόπο για τους Εβραίους.

Η εβραϊκή οικογένεια χαιρόταν όταν αποκτούσε παιδιά, κυρίως όταν ήταν αγόρια. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο πατέρας, που διάλεγε και το όνομα του παιδιού. Οι Ιουδαίες θεωρούνταν πολύ αφοσιωμένες μητέρες.

Τα παιδιά τόσο των φτωχών όσο και των πλούσιων πήγαιναν σχολείο από την ηλικία των 5 χρόνων. Κάθονταν κάτω, γύρω από το δάσκαλο, και μάθαιναν σπ' έξω το Νόμο του Θεού. Μελετούσαν τη γλώσσα, τη γραμματική, την ιστορία και τη γεωγραφία από τη Βίβλο. Παρότι στις αρχαίες κοινωνίες (των Ελλήνων, Ρωμαίων κλτ. το φαινόμενο της δουλείας ήταν πολύ συνηθισμένο, στο Ισραήλ υπήρχε μικρός αριθμός δούλων και μια διαφορετική παράδοση και συμπεριφορά απέναντι τους.

Οι Ιουδαίοι ήταν ζευγάδες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, χτίστες. Ο χρυσοχόος, ο σανδολοποιός και ο ξυλουργός θεωρούνταν ανώτερα επαγγέλματα. Γενικά, τιμούσαν την εργασία και σέβονταν το Σάββατο ως ιερή μέρα, αφιερωμένη στο θεό, όπου απαγορευόταν να κάνουν οτιδήποτε.

Οι τελώνες εισέπρατταν τους βαριούς φόρους (τα τέλη) που είχαν επιβληθεί στους Ιουδαίους από τους Ρωμαίους.

Οι ραβίνοι ήταν ιερείς και δάσκαλοι του εβραϊκού νόμου. Αυτοί όριζαν σε τελική ανάλυση τη νομοθεσία.

Οι Ισραηλίτες της εποχής του Χριστού τρέφονταν με λιτό τρόπο. Βασικό στοιχείο της διατροφής τους ήταν το ψωμί. Έπιναν πρόβειο και κατσικίσιο γάλα, έφτιαχναν βούτυρο και τυρί, χρησιμοποιούσαν το μέλι. Έτρωγαν κουκιά, φακές, αγγούρια. μαρούλια, λίγο κρέας και πολύ ψάρι, καθώς και ακρίδες. Επίσης φρούτα πεπόνια, σταφύλια, ρόδια, μούρα, και ξηρούς καρπούς. Τέλος, η Παλαιστίνη περηφανευόταν  για το θαυμάσιο κόκκινο κρασί της.