ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ

της Αλίνας Βασιλείου

Οι καλικάντζαροι είναι κάτι υποχθόνια πλασματάκια, κακάσχημα και πολύ βρόμικα, που ζουν κάτω από τη γη. Όλο το χρόνο πριονίζουν τον κορμό του δέντρου του πάνω κόσμου, του δέντρου που κρατάει τη γη στη θέση της. Θέλουν να το ρίξουν για να γκρεμιστεί η γη και να πάθουν κακό οι άνθρωποι. Μα, την παραμονή των Χριστουγέννων, τους έρχεται η μυρωδιά από τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα και τα φαγητά που ετοιμάζουν οι νοικοκυρές και παρατούν το πριόνισμα για να φάνε και να γλεντήσουν. Αφήνουν, λοιπόν το δέντρο, πιστεύοντας ότι είναι ετοιμόρροπο και ότι σε λίγο θα πέσει μόνο του και ανεβαίνουν στη γη για να δουν την καταστροφή τραγουδώντας και χορεύοντας. Θα ξαναγυρίσουν κάτω από τη γη την παραμονή των φώτων, μα – τι περίεργο! – βρίσκουν το δέντρο ολόγερο. Τότε ξαναρχίζουν να το πριονίζουν με μανία.

ΚΟΥΤΣΟΙ, ΜΑΥΡΟΙ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΟΙ.»

Οι καλικάντζαροι είναι αλλόκοτα πλάσματα κι έχουν διάφορα κουσούρια στο  μαυριδερό σώμα τους. Άλλοι είναι κουτσοί, άλλοι στραβοί, άλλοι μονόφθαλμοι, στραβοπόδαροι, στραβομούρηδες κι ό,τι άλλο κακό μπορεί να φανταστεί κανείς το έχουν πάνω τους.

Φοράνε ρούχα κουρελιασμένα, ­σκουφιά χρωματιστά και ξύλοπαπούτσα με σιδερένιες σόλες. Για να πηγαίνουν από δω κι από κει και να κάνουν αταξίες, καβαλάνε διάφορα ζώα. Ένας κοντός καλικάντζαρος διαλέγει ένα ψηλό γαϊδούρι και μέχρι ν' ανέβει γκρεμοτσακίζεται εκατό φορές! Ένας άλλος, ψηλός, διαλέγει έναν κοντό πετεινό και τα πόδια του σέρνονται κάτω!

ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Τα ονόματα τους είναι πολλά κι αστεία. Αλλού τους λένε κωλοβελόνηδες, αλλού λυκοκάντζαρους, αλλού παγανούς, σκαλκάτζορους, κάηδες, καρκαντζόλους, πλανητάρους, καλιβρύσες και αλλού καλισπούδηδες.

Οι καλικάντζαροι χωρίζονται σε συμμορίες· καθεμιά από αυτές έχει κι από έναν αρχηγό. Και οι αρχηγοί τους έχουν περίεργα ονόματα.  Έναν, τον πιο σπουδαίο και τρανό, τον λένε Μαντροκούκο και συνήθως καβαλάει ένα γαϊδούρι ανάποδο.  Άλλοι όμως υποστηρίζουν ότι αρχηγός της τρελής παρέας είναι ο Κατσιπόδης με το τραγίσιο πόδι. – Κατεβαίνοντας στην  ιεραρχία τους θα βρούμε τον κωλοβελόνη ψηλό και λιγνό σαν μακαρόνι, τον Παρωρίτη που έχει μύτη μακριά σαν προβοσκίδα, τονΓουρλό που τα μάτια του είναι σαν αβγά, τον Τρικλοπόδη που έχει  χταποδίσιο χέρι και τον Περίδρομο που καταβροχθίζει ότι βρει μπροστά του.

ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΩΝ

Οι καλικάντζαροι μπαίνουν στα σπίτια από τις πόρτες και, όσοι δε χωρούν, από την καμινάδα.

Τρώνε τα γλυκά, ανακατεύουν τα πράγματα και τα ρούχα που είναι φυλαγμένα  στα μπαούλα και βρομίζουν το σπίτι με τις ακαθαρσίες τους. Άμα δουν κανέναν διαβάτη στο δρόμο, τον πιάνουν απ’ το χέρι και χορεύουν μαζί του ως την αυγή. Τους αρέσει ακόμα να πηγαίνουν στους μύλους και να τυραννούν τους μυλωνάδες, σκορπώντας το αλεύρι εδώ κι εκεί. Στους καλικάντζαρους πάντως, δεν αρέσει καθόλου ο ήλιος, γι’ αυτό και εξαφανίζονται λίγο πριν από την ανατολή.

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΞΥΠΝΟΙ!

Ο άνθρωποι όμως, που ξέρουν ότι οι καλικάντζαροι δεν είναι και τόσο έξυπνοι, έχουν βρει πολλά κόλπο για να τους διώχνουν. Ένα από αυτό είναι το κόσκινο. Οι νοικοκυρές, λοιπόν, κρεμούν την παραμονή των Χριστουγέννων στην πόρτα τους ένα κόσκινο ή το σφηνώνουν στην καμινάδα. Όταν φτάσουν οι καλικάντζαροι αρχίζουν να μετράνε τις τρύπες του. Ένα δύο τρία, ένα δύο τρία... Μα επειδή δεν ξέρουν να μετρούν παραπάνω, αρχίζουν πάλι απ' την αρχή, μέχρι που ξημερώνει και εξαφανίζονται. Ένα άλλο κόλπο είναι ο σταυρός που φτιάχνουν οι άνθρωποι στην πόρτα τους, ξέροντας πόσο πολύ τον φοβούνται οι καλικάντζαροι. Ακόμα, επειδή φοβούνται τη φωτιά, οι άνθρωποι την αφήνουν αναμμένη στο τζάκι όλη νύχτα. Μάλιστα, ρίχνουν και αλάτι που την κάνει να βροντάει, Ο βρόντος τρομάζει τους καλικάντζαρους και τους κάνει να τρέχουν μακριά.

Την παραμονή των Φώτων, που ετοιμάζεται ο παπάς να βγει να αγιάσει, οι καλικάντζαροι

τρέμουν απ' το φόβο τους. Σαν  τρελοί τρέχουν να κρυφτούν πάλι στο έγκατα της γης. Εκεί θα βρουν το δέντρο της γης να έχει θρέψει, αφού πνεύματα αγαθά, στην υπηρεσία του Χριστού, έχουν ήδη επιδιορθώσει τη ζημιά. Ακούραστοι οι καλικάντζαροι δε χάνουν καιρό και αρχίζουν πάλι να το πριονίζουν. Έτσι, όμως, ο κόσμος ησυχάζει από αυτά τα κουτοπόνηρα δαιμόνια μέχρι την άλλη παραμονή Χριστουγέννων που θα ξανάρθουν.