Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Φθινοπωρινές σκέψεις



Κυριακή 4 Οκτωβρίου σήμερα και ήδη βρισκόμαστε στο δεύτε­ρο μήνα του φθινοπώρου. Το είχα ξεχάσει τελείως το φθινόπω­ρο. Οι τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου, άλλωστε, θύμιζαν περισσότερο καλοκαίρι. Χθες το πρωί, όμως, το
ξαναθυμήθηκα. Οδηγούσα και είχα σταματήσει σ' ένα φανάρι περιμένοντας να γίνει πράσινο. Εντελώς απρόσμενα στο τζάμι το αυτοκινήτου έπεσε ένα κιτρινισμένο φύλλο. Κοί­ταξα προς τα πάνω και είδα μία λυγερόκορμη λεύκα που είχε ήδη αρχίσει να χάνει τα φύλλο της.
Φθινόπωρο λοιπόν! Τα φύλλα πέφτουν και όλη η φύση αλ­λάζει χρώματα. Ο χειμώνας πλησιάζει, ενώ το καλοκαίρι μας αφήνει οριστικά. Αυτή η εποχή με μελαγχολεί λίγο. Στις αρχές τουλάχιστον, γιατί σύντομα ανακαλύπτω τις ομορφιές που κρύβει. Πριν από λίγα χρόνια, το πιο σημαντικό γεγονός της εποχής αυτής ήταν η επιστροφή μου στο σχολείο. Τώρα, απλώς περιμένω το πρωτοβρόχι (που φέτος μας ήρθε νωρίς). Μυ­ρίζει υπέροχα η γη μετά από μια βροχούλα. Όπως υπέροχα μυρίζει και ο μούστος, αφού είναι ο καιρός του τρύγου. Κοντά στο σπίτι μου υπήρχε ένα μικρό παραδοσιακό «πατητήρι»! Είναι ο χώρος που τα σταφύλια μετατρέπονται σε μούστο. Στο πατητήρι, όταν ήμουν μικρός, μαζευόμασταν τέ­τοιες μέρες όλη η γειτονιά, πλέναμε τα πόδια μας πολύ καλά και ορμούσαμε πάνω στα στοιβαγμέ­να σταφύλια. Τα πατούσαμε με δύναμη Αποτέλεσμα εικόνας για πατητηρι σταφυλικαι προσοχή (γιατί αν γλιστρούσαμε...), και σιγά σιγά ο μού­στος έρρεε και συγκεντρωνόταν σ' έναν ειδικό υπόγειο χώρο. Εκεί θα έμενε μέχρι να γίνει υπέρο­χο κρασί.
Με το φθινοπωρινά αυτά αρώματα, η αρχική μελαγχολία φεύγει. Οι μέρες μπορεί να μικραίνουν και η ατμόσφαιρα να δροσίζει, μα τα ζεστά ρούχα μας περιμένουν. Όπως και η ζεστασιά του σπι­τιού, παρέα με τους φίλους που συγκεντρώνονται ξανά. Φυσικά, υπάρχει και το πρωτάθλημα! Μπορεί και αυτό να ξεκίνησε νωρίτερα, αλλά η αγωνία γιο την αγαπημένη ομάδα τώρα κορυφώνε­ται
Τελικά, ακόμα και το φθινόπωρο είναι όμορφο. Και οι πιο γλυκές φθινοπωρινές ώρες πιστεύω πως είναι αυτές που ακολουθούν μια ξαφνική, σύντομη νεροποντή: πρώτα με το ουράνιο τόξο να χρω­ματίζει τον ουρανό και ύστερα με τα σαλιγκάρια που δειλά δειλά αρχίζουν να κάνουν τη βόλτα τους στις βρεγμένες αυλές.
 από την εφημερίδα Ερευνητές.

Δεν υπάρχουν σχόλια: