ΤΟ ΚΑΡΦΙ ΤΟΥ ΧΟΤΖΑ

Την  ιστορία που ακολουθεί, μου την διηγήθηκε ο μοναχός Συλάς, μιας ακριτικής Ιεράς Μονής της Μακε­δονίας.

Μια φορά, λοιπόν, ο Ναστραδίν Χότζας ήταν θεονήστικος και ταυτόχρονα άφραγκος. Προσπαθούσε να σκεφτεί  ποιόν τρόπο θα γεμίσει την κοιλιά του και θα κατευνάσει την πείνα του. Πήρε λοιπόν  το δρόμο για το πλησιέστερο χωριό βαθιά σκεπτόμενος, έχοντας το κεφάλι του σκυμμένο. Πώς θα ζητιανέψει φαγητό αυτός ο Χότζας;

Ξαφνικά βλέπει κατάχαμα στο δρόμο ένα σκουριασμένο καρφί. Αμέσως του γεννήθηκε μια ιδέα. Βάζει το καρφί στην τσέπη του και συνεχίζει το δρόμο του. Φτάνοντας στο χωριό κατευθύνθηκε αμέσως στην πλατεία, όπου ήταν ο καφενές. Παίρνει και αυτός μια καρέκλα και κάθεται δίπλα στους χωρικούς. Αμέσως έπιασε κουβέντα μαζί τους. Τους είπε διάφορα και οδήγησε, με την ώρα, τη συζήτηση στο θέμα που τον απασχολούσε. Σηκώθηκε λοιπόν από την καρέκλα του και βγάζοντας επιδεικτικά το σκουριασμένο καρφί από την τσέπη του, τους λέει: «Εγώ με αυτό το σκουριασμένο καρφί μπορώ να φτιάξω την νοστιμότερη σούπα του κόσμου. Κι αν την δοκιμάσετε, όχι μόνο θα σας αρέσει, αλλά θα γλύφετε και τα δάχτυλα σας!». «Μα πώς είναι δυνατόν; Με το καρφί βρε Χότζα;», αναρωτήθηκαν οι χωρικοί. «Μάλιστα, με αυτό το καρφί, με αυτό το σκουριασμένο καρφί», αποκρίθηκε ο Χότζας. «Για να σας το αποδείξω φέρτε μου ξύλα και ένα με­γάλο καζάνι». Αμέσως οι χωρικοί όλο περιέργεια του έφεραν ξύλα και καζάνι και πράγματι άναψαν φωτιά κι έβαλε ο Χότζας νερό να βράσει. Μόλις το νερό πήρε βράση ρίχνει και το καρφί και το ανακατεύει με μια με­γάλη κουτάλα. Σε λίγο παίρνει λίγο από τον ζωμό και τον δοκιμάζει. «Πω πω, τι υπέροχη σούπα. Θα ήταν όμως καλύτερη εάν είχε και καρότο. Με το καρότο θα ήταν εξαίσια». Τρέχει μία γυναίκα, από την ομήγυ­ρη που είχε στο μεταξύ μαζευτεί στην πλατεία του χωριού, και του φέρνει καρότο. Ρίχνει το καρότο στο κα­ζάνι και συνεχίζει να ανακατεύει. Δοκιμάζει και πάλι και λέει «Υπέροχη η σούπα μου! Τι θαύμα σούπα είναι αυτή! Αν είχε όμως και λίγη ντομάτα θα ήταν καλύτερη». Τρέχει μια άλλη γυναίκα και του φέρνει ντο­μάτα. Με τον ίδιο τρόπο πρόσθεσε στη σούπα ο Χότζας και το λάδι, το αλάτι, το ρύζι, το σέλινο, την πιπε­ριά, την πατάτα κι οτιδήποτε άλλο προσθέτει γεύση και νοστιμιά σε μια σούπα. Και δώστου ανακάτεμα ο Χότζας και δοκίμασμα με την κουτάλα. Δοκιμάζοντας και ρουφώντας ο Χότζας χόρτασε. Αφού χόρτασε, βγάζει το καρφί από τη σούπα, το σκουπίζει ευλαβικά και το δείχνει σ' όλο το χωριό φωνάζοντας: «θαυματουργό αυτό το καρφί!  Δοκιμάστε τη σούπα και θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας! Αυτό το καρφί πρέπει να το προσκυνάτε!». Δοκίμασαν και όλοι οι χωρικοί τη σούπα και πράγματι την βρήκαν τη νοστιμότερη σούπα του κόσμου. Τέτοια σούπα δεν είχαν ξαναφάει ποτέ! Επιδοκίμασαν ομόφωνα το Χότζα λέγοντας του «Μπρά­βο σου Χότζα. Το καρφί και τα μάτια σου/». Και ο Χότζας ικανοποιημένος και χορτασμένος έβαλε ευλαβι­κά το καρφί στην τσέπη του κι αναχώρησε.

Από αυτή την ιστορία, λοιπόν, προκύπτουν δύο διδάγματα:

1. Όσο πιο πολλά υλικά προσθέσεις σ' ένα φαγητό, τόσο νοστιμότερο γίνεται, και

2. Οι καλύτερες συνταγές είναι η πείνα και η όρεξη. Αν δεν πεινάσουμε, και το νοστιμότερο φαγητό μας εί­ναι αδιάφορο.

Για αυτό, λοιπόν, ίσως θα πρέπει από εδώ και στο εξής να προσθέτουμε σε κάθε φαγητό που θα παρα­σκευάζουμε και ...«το καρφί του Χότζα»!