Τα λάστιχα του ποδηλάτου σου και η ... λεμονάδα

της Ζωής Κανάβα

Αν σε ρωτήσουν ποια σχέση έχουν τα λάστιχα του πο­δηλάτου σου με τη λεμονάδα, μη βιαστείς να πεις καμιά. Ούτε ότι και τα δυο αρχίζουν από λάμδα.

Η σχέση τους είναι άλλη. Πολύ στενότερη. Και πιο με­γάλη, Περίπου σαν τη σχέση που έχουν το παντζάρια με τη ζάχαρη

Κι αν σήμερα σου φαίνεται λίγο παρατραβηγμένο αυ­τό που θα σου πω στη συνέχεια
, σε λίγα χρόνια δε θα είναι. Να, εδώ θα ‘μαστε και θα με θυμηθείς. Κι όταν απολαμβάνεις δροσερούλα δροσερούλα τη λεμοναδίτσα του, ο νους σου δε θα πη­γαίνει στο "λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο", όπως λέει και το λαϊκό άσμα. Αλλά στα λάστιχο του ποδηλάτου σου. άντε και της μοτοσικλέτας, ή του αυτοκινήτου του πατέρα σου ή της μάνας σου, Κι ο λόγος; Γιατί δεν έχουμε τι να τα κάνου­με  τα λάστιχα, θέλω να πω, τα παλιά, τα φθαρμένα. Αρκεί να σκεφθείς άτι τα ελαστικά, που κάθε χώρα πετά ως άχρηστα μέ­σα σ' ένα χρόνο, όσο και αν σου φαίνεται υπερβολικό, είναι τό­σα όσοι περίπου κι οι κάτοικοι της. Βουνά ολόκληρα σχηματί­ζουν στις χωματερές,

Και πέφτει επάνω τους η βροχούλα του καλού θεού, περνά αργά αργά ανάμεσα τους. τα διαβρώνει και μολύνει το έ­δαφος και το υπέδαφος, τα ποταμιά και τις θάλασσες όπου κα­ταλήγει, κι εντέλει την ίδια τη ζωή μας. Αφού ο άνθρωπος, δί­χως νερό, δε γίνεται να ζήσει. Και ό,τι τρώμε, από τη γη κι από τη θάλασσα το προμήθευαμαστέ ­Κι αν, οι περισσότεροι από μας, κάνουμε πώς δε βλέ­πουμε αυτή την πραγματικότητα, πως τίποτε δεν καταλαβαίνου­με μ' ό,τι συμβαίνει γύρω μας, κι απολαμβάνουμε, δίχως ενοχές, τις βολτίτσες μας με το ποδήλατο μας, τις σούζες μας με το μη­χανάκι μας το τζιτζιλόνι ή τρέχουμε σαν τρελοί με τ' αυτοκίνητο στη δουλειά μας, κάποιοι άλλοι πιο ευαίσθητοι, αγωνιούν και λένε όχι. Δεν πάει άλλο.

Βέβαια, αυτοί οι άλλοι, δε μας συστήνουν τέρμα στα ποδήλατα. Τέρμα στα μηχανάκια ή στ' αυτοκίνητα και πίσω στα γαϊδουράκια. Αυτό δε γίνεται. Δεν είναι ρεαλιστικό. Η ζωή δε γυρίζει πίσω. Ποτέ δε γύρισε. Και στις μέρες μας τσουλά επάνω σε τρο­χούς. Και το απολαμβάνουμε. Όλοι. Αδιάφορο αν εί­ναι δυο οι τροχοί ή τέσσερις,

Απλά, έβαλαν κάτω τις γνώσεις τους, τη φαντασία τους και το μυαλό τους να δουλέψει, - γι' αυτό δε σπούδασαν, άλλωστε;- να βρουν μια λύση πρακτική κι εφαρμόσιμη, για τούτα τ' άχρηστα πράμα­τα, τα λάστιχα, δηλαδή, τι να τα κάνουν όταν φθα­ρούν και δεν εγγυώνται πια την ασφάλεια μας.

Για την ώρα φαίνεται πως τη βρήκαν, Αργότερα μπορεί να βρεθεί κάτι καλύτερο και να 'σαι εσύ που θα βρεις το καλύτερο, πού ξέρεις; Η επιστήμη προχωρά. Ανακαλύπτει κάτι και πάει παραπέρα. Όλο παραπέρα. Δε σταματά,

Στην αρχή σκέφτηκαν να τα κόψουν κομματάκια, να τ' ανακατέψουν με την άσφαλτο και μ' αυτό το υλικό να στρώσουν γήπεδα, να στρώσουν δρόμους και πλατείες κι εμείς να περπα­τούμε επάνω τους και να μη νιώθουμε το βάρος μας, έτσι μαλα­κά που θα 'ναι.

Αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο, την εγκατέλειψαν αυτή την ιδέα. Όπως εγκατέλειψαν και την άλλη, που εφαρμόζεται α­κόμη στην Αμερική: να τα καίνε στους φούρνους των τσιμεντο­βιομηχανιών, Γιατί και πάλι δε γινόταν ν' αποφύγουν εντελώς τη ρύπανση. Ο καπνός, που βγαίνει απ' τα πανύψηλα φουγάρα τους, ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, κι εντέλει το περιβάλλον.

Με μεγαλύτερο ενθουσιασμό έγινε αποδεκτή η ιδέα να βγάλουν απ' τα παλιά τα λάστιχα αιθέρια έλαια.

Πρόκειται για μια πρόταση επαναστατική και ταυτό­χρονα εφαρμόσιμη και περισσότερο φιλική στο περιβάλλον, δεν το επιβαρύνει με υπερβολικούς ρύπους, όπως οι προηγούμε­νες.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες με ποιες διαδικασίες εί­ναι δυνατό αυτό να γίνει. Εκείνο που θα πρέπει να ξέρεις είναι ότι με κάποια επεξεργασία παράγεται μια ουσία, το λεμονένιο, που έχει την ίδια σύσταση με τα αιθέρια έλαια των λεμονιών.

Μ' αυτό το λεμονένιο, λοιπόν μπορούν να κάνουνε σα­πούνια, να κάνουν απορρυπαντικά, ακόμη και τις λεμονάδες που πίνουμε ν' αρωματίσουν, χωρίς τίποτε να προδίδει την κα­ταγωγή του ή να θυμίζει τα χιλιόμετρα που έτρεξε, όταν στην προηγούμενη ζωή του, ως λάστιχο, έντυνε τη ρόδα του ποδηλά­του σου.

Γι' αυτό σου είπα στην αρχή μη βιάζεσαι να πεις ότι η λεμονάδα δεν έχει καμιά σχέση με τις ρόδες του ποδηλάτου σου. Όπως είδες έχει και παραέχει. Κι αν όχι τώρα, στο πολύ κοντινό μας μέλλον οπωσδήποτε