Ι... όπως ιππόκαμπος

(από το βιβλίο "Το αλφαβητάρι της φύσης" της Μαρίας Φραγκιά, ζωγραφιές Μάρω Αλεξάνδρου)

Μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της θάλασσας ζούσε ένας περήφανος ιπ­πόκαμπος. Όλη τη μέρα σουλατσάριζε χαριτωμένα στο βυθό, χαζεύοντας και πειράζοντας όλα τ' άλλα πλάσματα. Δεν ήταν στ' αλήθεια κακός, ήταν μόνο λί­γο ελαφρόμυαλος. Έβρισκε, ας πούμε, πολύ έξυπνο ν' αλλάζει θέση στα αβγά των ψαριών και να διασκεδάζει ύστερα με το μπέρδεμα: φανταστείτε την έκ­πληξη της μαμάς σπαρίνας να γεννάει μπακαλιαράκια ή την μπαρμπουνίτσα ν' αναριωτιέται πώς στο καλό έκανε χταπόδια... Κι ο τρελο-ιππόκαμπος,
κρυμμέ­νος πίσω από τα βράχια, να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια! Πότε κουνού­σε τα φύκια και λαχτάριζε τις μαρίδες, πότε ανατάραζε την άμμο κι έκρυβε την τροφή των λιθρινιών, πότε έβαζε ξυλάκια και μάγκωνε τα όστρακα στα μύδια... με δυο λόγια έκανε συνεχώς ανοησίες και διασκέδαζε σε βάρος των άλλων.

Πιο πολύ όμως απ' όλα του άρεσε να καμαρώνει για την ομορφιά του. Μόλις περνούσε μπροστά από ένα κομματάκι καθρέφτη, από μια καλογυαλισμέ­νη κονσέρβα ή καμιά ολοστρόγγυλη, γυαλιστερή πέτρα, κοντοστεκόταν και θαυμαζόταν: "Φτου σου, αγόρι μου!" μονολογούσε, "τι κούκλος που είσαι! Τι περήφανο κεφάλι, τι ωραίο σώμα, τι χαριτωμένη ουρά που έχεις!" Και δώστου κορδωνότανε...

Με τούτα και με τ' άλλα περνούσε ο καιρός. Μα κάποτε ο φίλος μας ερωτεύτηκε μια όμορφη ιπποκαμπίνα... Περνούσε μπροστά της καμαρωτός, της έκανε ένα σωρό τούμπες και κόλπα, της χάριζε ανθοδέσμες από τα πιο όμορ­φα και σπάνια φύκια... Όμως η ιπποκαμπίνα ήταν πολύ σοβαρή και μετρημέ­νη; της άρεσε βέβαια αλλά κάποια στιγμή του το ξεκαθάρισε πως είχε ακού­σει τόσο κακά λόγια γι' αυτόν, για τις κουταμάρες που έκανε, ώστε της ήτ^* εντελώς αδύνατον να τον πιστέψει πως την αγαπούσε πραγματικά και πως ε -χε γι' αυτήν σοβαρό σκοπό. "Πρέπει να κάνεις για μένα κάτι αληθινά μεγάλο κάτι που όμοιο του να μην έχει ξανακάνει κανείς! Μόνο έτσι θα σε παντρευ­τώ..."του είπε.

Έπεσε σε μαύρη μελαγχολία ο ιππόκαμπος. Όσο κι αν έσπαζε το κεφάλι του δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι σπάνιο και αληθινά μεγάλο, για να της αποδείξει την αγάπη του: "Θέλεις να κρατήσω την αναπνοή μου για μια ολόκλρηρη ώρα;" τη ρώτησε. "Αν ήθελα ο άντρας μου να κάνει κάτι τέτοιο, θα παντρευόμουν μιαν αρσενική φάλαινα!" του απάντησε αυτή. "Μήπως θέλεις να πετάξω πάνω από το νερό;" την ξαναρώτησε. "Αν ήθελα κάτι τέτοιο, θα παντρευόμουν  ένα χελιδονόψαρο!", του αντιγύρισε. Τότε μήπως θέλεις να καταπιώ ένα αστέρι και να σου φέγγω τα βράδια που θα κοιμάσαι ρώτησε για τρίτη φορά αποκορυφωμένος ο ιππόκαμπος. Μα η ιπποκαμπίνα του γύρισε την πλάτη θυμωμένη: "Αν μ' ενδιέφερε κάτι τέτοιο, θα παντρευόμουν το φεγγαρόψαρό. Πρέπει να σκεφτείς κάτι που να μου  δείξει ότι είσαι υπεύθυνος,  γενναίος και καλός οικογενειάρχης.

Όλη τη νύχτα το σκέφτηκε ο ιππόκαμπος. Μόλις χάραξε πήγε και βρήκε την καλή του: "Νομίζω πως το πιο υπεύθυνο, γενναίο και σωστό πράγμα είναι να μοιραστούμε τα βάρη των παιδιών μας – μόνο έτσι θα σου υποδείξω πόσο πολύ σ' αγαπώ!". Το 'πε και το ‘κανε. Από τότε ο ιππόκαμπος είναι ο μόνος πατέρας σ' ολόκληρη τη φύση που κουβαλάει ο ίδιος στην κοιλιά του τα αβγά του, μέχρι να επωαστούν…