ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Στον  πόλεμο του 1940 πολέμησαν οι παππούδες του μπαμπά μου.

Ο ένας ο παππούς, ο Αριστείδης, πολέμησε και σκοτώθηκε. Ο παππούς ο Χρήστος πολέμησε πολύ σκληρά. Περπατούσε μέσα στα χιόνια και τα πόδια  του είχαν πάθει κρυοπαγήματα. Στα μουλάρια φόρτωνε πυρομαχικά μαζί με άλλους φαντάρους.  Τα αεροπλάνα των εχθρών βομβάρδιζαν.

Επειδή ο παππούς μου δεν φοβόταν τον εχθρό και πολεμούσε γενναία για την πατρίδα τον φώναζαν «Καραφωτιά».

Αυτά μου τα είπε ο παππούς Χρήστος που πέθανε πριν από έξι μήνες σε ηλικία 93 χρονών.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤ.

 Ήταν φθινόπωρο του 1942. Ένας έφηβος ηλικίας 15 ετών ζούσε στη Βέροια, πήγαινε με το άσπρο μουλάρι που είχε στα Πιέρια για να κόψει ξύλα και να τα πουλήσει στη Βέροια. Στο βουνό γνώρισε κάποιους ανθρώπους που έκαναν αντίσταση κατά των Γερμανών. Αυτοί του ζήτησαν να τους βοηθήσει μεταφέροντας μηνύματα στους ανθρώπους της αντίστασης που βρίσκονταν στην πόλη. Ο μικρός Αντώνης δέχτηκε και έτσι έγινε ο σύνδεσμός τους.  Τα σημειώματα που του έδιναν τα έκρυβε κάτω από το καπίστρι του μουλαριού.

Ένα απόγευμα όμως,  που γυρνούσε από το βουνό με το μουλάρι φορτωμένο με ξύλα, τον σταμάτησαν οι Γερμανοί σε ένα μπλόκο, που είχαν κάνει στο μοναδικό πέρασμα του ποταμού Αλιάκμονα. Οι Γερμανοί που μάλλον είχαν πληροφορηθεί για τη μεταφορά των μηνυμάτων από τους αντιστασιακούς, τον έψαξαν, αφού του  έβγαλαν και τα ρούχα του για να είναι σίγουροι, έψαξαν και το μουλάρι, αλλά ευτυχώς  δεν βρήκαν το σημείωμα που ήταν  καλά κρυμμένο στο καπίστρι του μουλαριού. Έτσι ο Αντώνης την γλίτωσε και παρέδωσε το μήνυμα εκεί που έπρεπε με περισσότερη προσοχή. Αυτός ο Αντώνης ήταν ο παππούς μου, ο πατέρας του μπαμπά μου, που τώρα έχει πεθάνει. Την ιστορία μου την είπε ο μπαμπάς μου για να θυμάμαι πάντα ότι και ο δικός μου ο παππούς βοήθησε με τον δικό του τρόπο την πατρίδα του.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ