Φ... όπως φεγγάρι

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού βιβλίου. Ένα ωραίο παραμυθάκι για την ημέρα αυτή.
(από το βιβλίο "Το αλφαβητάρι της φύσης" της Μαρίας Φραγκιά, ζωγραφιές Μάρω Αλεξάνδρου)

Κάποτε, πολύ παλιά, ο Ήλιος και το Φεγγάρι μένανε στο ίδιο σπίτι. Μαζί ξυπνούσαν, μαζί κοιμόντουσαν, μαζί βγαίνανε βόλτα στον ουρανό. Δεν ξέρω όμως τι έγινε και μια μέρα τσακωθήκαν άσχημα:

«Εγώ είμαι καλύτερος, εγώ πρέπει να είμαι αρχηγός!" έλεγε ο Ήλιος.

"Όχι, όχι, εγώ είμαι καλύτερο!" φώναζε το Φεγγάρι.

"Εγώ λάμπω περισσότερο κι έχω τόσο φως, που δίνω λίγο και σε σένα!"

"Ναι, αλλά εσένα δε σε κοιτάει κανείς στα μάτια - εμένα με κοιτάνε όλοι και μου γράφουνε τραγούδια!"

"Είσαι αχάριστο!"

"Είσαι εγωιστής!"

"Δεν ξαναπαίζω μαζί σου..."

"Ούτε εγώ σ' έχω φίλο..."

Πήγαν στο θεό και του ζήτησαν να τους ξεκαθαρίσει ποιος από τους δυο ήταν ο καλύτερος. Εγώ σας αγαπώ και τους δυο", απάντησε ο θεός. "Πηγαίνετε σε κάποιον άλλο να σας λύσει τη διαφορά σας..." Μια και δυο καταβαίνουνε στη γη.

Πρώτα συνάντησαν ένα γέρο, που ανέβαινε αγκομαχώντας τον ανήφορο. "Πες μας, παππούλη", τον ρώτησαν, "ποιον αγαπάς περισσότερο, τον Ήλιο ή το Φεγγάρι;" "Μα θέλει και ρώτημα; Τον Ήλιο φυσικά, γιατί μου ζεσταίνει τα κοκαλάκια μου, ενώ το βράδυ κρυώνω..."

Ύστερα συνάντησαν ένα νέο άντρα που καθόταν κουρασμένος σε μια πέτρα. "Πες μας, φίλε, ποιον αγαπάς περισσότερο, τον Ήλιο ή το Φεγγάρι;" "Το Φεγγάρι, φυσικά!" απάντησε με σιγουριά ο νέος. "Όσο έχει ήλιο, εγώ πρέπει να δουλεύω σκληρά στο χωράφι μου. Μόλις όμως βγει το φεγγαράκι, μπορώ επιτέλους να ξεκουραστώ και να πάω βόλτα με την αγαπημένη μου..."

Πιο κάτω βρήκαν ένα παιδάκι που ζωγράφιζε. "Πες μας, μικρούλη, ποιον αγαπάς εσύ περισσότερο, τον Ήλιο ή το Φεγγάρι;" Τους κοίταξε το παιδάκι απορημένο: "Μα... και τους δυο φυσικά! Ο καθένας έχει τις χάρες του και τα καλά του: με τον ήλιο πάω στο σχολείο μου και παίζω. Αυτός κάνει τα λουλούδια μου ν' ανθίζουν και τις μηλιές μου να φτιάχνουν ολόγλυκα μήλα. Το φεγγαράκι από την άλλη γλυκαίνει τη μαυρίλα του νυχτερινού ουρανού, στολίζει μ' ασήμια της λεύκας μας τα φύλλα και μου χαρίζει όμορφα όνειρα όταν κοιμάμαι..." "Καλά όλα αυτά που λες", είπαν σκεφτικοί ο Ήλιος και το Φεγγάρι, "αλλά ποιος από τους δυο πρέπει να είναι ο αρχηγός;" Το παιδάκι τους κοίταξε περίεργα: "Κανείς! Στη φιλία, την αληθινή φιλία, δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι, ούτε αρχηγοί και υποτακτικοί - ή είσαι φίλος ή δεν είσαι!..." Αυτά είπε το παιδάκι και συνέχισε να ζωγραφίζει. Το Φεγγάρι και ο Ήλιος κατέβασαν ντροπιασμένοι το κεφάλι και ξαναγύρισαν στο θεό. Του 'πανε τι έγινε κι Αυτός έσκασε στα γέλια: Έ, λοιπόν, καλά το λένε πως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! Νομίζω πως πρέπει κι εγώ να σας δώσω ένα καλό μάθημα..."

Από τότε το Φεγγάρι και ο Ήλιος μένουν σε διαφορετικό σπίτι και ο θεός το κανόνισε έτσι που να μη συναντιούνται ποτέ για να παίξουν - μόνο να βλέπονται από μακριά, την ώρα που ο ένας ξυπνάει κι ο άλλος πάει για ύπνο, Κρίμα, ήταν μια ωραία φιλία, που χάλασε για μια κουταμάρα - όπως γίνεται, δηλαδή, συνήθως...